Η παρούσα κρίση των πλουσίων χωρών, πέραν από τη χρηματοπιστωτική και οικονομική της διάσταση, είναι κυρίως μια κρίση αλληλεγγύης, τονίζουν σε άρθρο γνώμης που δημοσιεύτηκε στην Liberation ο κοινωνιολόγος Bruno Deltour και ο οικονομολόγος Rodolphe Echard...
Στο άρθρο οι συγγραφείς προβάλλουν το ανάλογο της πολυπολιτισμικότητας στην εποχή του Κλεισθένη με την παρούσα φάση εγωισμού των κρατών, που διέρχεται η Ευρώπη.
Η κρίση αλληλεγγύης των πλούσιων χωρών είναι ένα ζήτημα που έθεσε στο επίκεντρο της καμπάνιας του ο Ομπάμα, ως υποψήφιος στις αμερικανικές εκλογές του 2008, μέσω της κατά μέτωπο αντιμετώπισης του πολυπολιτισμικού ζητήματος στις ΗΠΑ.
Κατ’ αναλογία ο Κλεισθένης το 507 π.Χ., προκειμένου να δημιουργήσει μια νέα λογική αλληλεγγύης είχε προχωρήσει σε μια νέα κατανομή της επικράτειας της Αττικής δημιουργώντας νέες φυλές στη βάση της ισότητας, που δημιούργησαν μια νέα βάση πολιτικής οργάνωσης στην πόλη, οπότε ακολούθησε ο Χρυσούς Αιώνας της Αθήνας.
Η νέα κοινωνία του Κλεισθένη βασιζόταν στο συναγωνισμό με έμφαση στα συλλογικά και όχι στα ατομικά διακυβεύματα.
«Και δεν θα ήταν παράλογο να σκεφθεί κανείς, ότι η ευημερία αυτής της περιόδου βασίζεται στο υψηλό επίπεδο συνοχής και εμπιστοσύνης σε μια κοινωνία που δεν χρειαζόταν να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του χρέους των φτωχών απέναντι στους πλούσιους.
Η ανησυχία εκείνης της κοινωνίας να διαχειριστεί τον πολυφυλετικό (από τις δέκα φυλές που χωρίστηκε η Αθήνα επί Κλεισθένη) της χαρακτήρα φέρνει στο νου την παραμέληση της πολυπολιτισμικότητας στη δική μας κοινωνία.
Το να φθάσουμε σε μια κοινωνία που δεν θα είναι ρατσιστική δεν είναι κάτι αυτονόητο. Από μόνη της η επιβεβαίωση των αρχών της ανοχής και της ισότητας δεν αρκούν.
Η πρόκληση είναι πρακτική, και μολονότι ο ριζοσπαστισμός του Κλεισθένη δεν αποτελεί επ΄ ουδενί προοπτική για τη δική μας κοινωνία θα πρέπει να αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε για το ζήτημα» καταλήγουν οι συντάκτες, υπονοώντας την ανάγκη ουσιαστικής αλληλεγγύης μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών.
« Ελλάδα, κοιτίδα μιας νέας Ευρώπης»
Εν τω μεταξύ, άρθρο του Giorgio Agamben, Ιταλού φιλοσόφου, που δημοσιεύεται στην ίδια εφημερίδα σημειώνει, ότι «Δεν είναι τυχαίο που η τύχη της Ευρώπης διακυβεύεται στην Ελλάδα, στη χώρα που γεννήθηκε η δυτική δημοκρατία».
Για να συνεχίσει υπογραμμίζοντας αυτό που θεωρεί ως πραγματική πρόκληση για την Ευρώπη «η συνεχής χρήση της κρίσης ως παραδείγματος διακυβέρνησης, απομειώνοντας όλες τις πολιτικές αποφάσεις σε ζητήματα οικονομικού κατεπείγοντος δεν δίνει τη δυνατότητα να αναγνωριστεί το πραγματικό διακύβευμα των ελληνικών εκλογών, που είναι η ευκαιρία να ξανασκεφθούμε για μια στιγμή ένα ευρωπαϊκό μοντέλο που στερείται οποιουσδήποτε ουσιαστικού πολιτικού περιεχομένου».
Και επεξηγεί, ότι «σε συνταγματικό επίπεδο το υποτιθέμενο ευρωπαϊκό σύνταγμα δεν είναι νομιμοποιημένο εφόσον δεν αποτέλεσε αντικείμενο ψηφοφορίας - και εκεί που ψηφίστηκε όπως στη Γαλλία απορρίφθηκε - ενώ σε νομικό επίπεδο δεν αποτελεί σύνταγμα αλλά το αντίθετο ενός συντάγματος δηλαδή μια συμφωνία μεταξύ κυβερνήσεων.
«Δεν χρειάζεται να είναι κανείς νομικός για να καταλάβει ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει σύνταγμα χωρίς συντακτική εξουσία, οπότε η Ευρώπη είναι μια μαριονέττα χωρίς πολιτική οντότητα, άρα και η οικονομική οντότητα της Ευρώπης δεν είναι τίποτε άλλο από ένα αποκύημα φαντασίας που συγκαλύπτει ειδικά συμφέροντα.
Και όλοι βλέπουν σε τι συνοψίζεται αυτή η οικονομική οντότητα: στην επιβολή επί της πιο φτωχής πλειοψηφίας, των συμφερόντων της πιο πλούσιας μειοψηφίας και τα οποία συμπίπτουν με τα συμφέροντα ενός μόνο κράτους, του οποίου η πρόσφατη ιστορία δεν είναι και τόσο υποδειγματική.
Εν πάσει περιπτώσει έστω και αν τα πράγματα δεν είναι έτσι, στην παρούσα κατάσταση μια οικονομική οντότητα χωρίς πολιτική ενότητα ισοδυναμεί στο να πρέπει να υπόκειται κανείς χωρίς άμυνα τα πιο καταστροφικά αποτελέσματα της παγκοσμιοποίησης.
Η ιδέα μιας συντακτικής ευρωπαϊκής εξουσίας, αποτελεί ένα φάσμα που κανείς δεν τολμά σήμερα να συζητήσει, παρά το γεγονός ότι μόνο μια τέτοια εξουσία θα δώσει ζωή και ουσία στα ευρωπαϊκά όργανα. Αλλά στην Ελλάδα μια τέτοια εξουσία αρχίζει ίσως να παίρνει πολιτική διάσταση. Σήμερα η Ελλάδα είναι για άλλη μια φορά, όπως και στο ξεκίνημα της ευρωπαϊκής ιστορίας, ο χώρος αποφασιστικών επιλογών».
Και καταλήγοντας υπογραμμίζει «Γιατί στην Ελλάδα θα μπορούσε να αποκαλυφθεί ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός μια για πάντα, οπότε θα μπορούσε να λάβει σάρκα και οστά ένα πραγματικό ευρωπαϊκό σύνταγμα».
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
