Ύστερα από 2 γύρους βουλευτικών εκλογών, 60 ημέρες πολιτικών συζητήσεων, εκατοντάδες υποσχέσεις και χιλιάδες «θα…», γυρίσαμε και πάλι στους «φυσιολογικούς» ρυθμούς μας. Η χώρα έχει μία σταθερή (;) κυβέρνηση που μπορεί να....
«εγγυηθεί σταθερότητα» (;!) κι ο «δημαγωγός» Τσίπρας με το «επικίνδυνο» ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα αρκεστούν στη δεύτερη θέση.
Με την απόφαση που πήρε ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ στις 17 Ιουνίου έδωσε στα τρία κόμματα ΝΔ-ΠΑ.ΣΟ.Κ.- ΔΗΜ.ΑΡ. τη δυνατότητα να μας οδηγήσουν σε μία ομαλή επιστροφή. Επιστροφή από το «Δεν συνεργάζομαι με ΝΔ- ΠΑ.ΣΟ.Κ που βύθισαν τη χώρα» του Κουβέλη, στο «Η χώρα έχει ανάγκη από μία ισχυρή κυβέρνηση». Επιστροφή από το « Όλα στο φως» του Παπανδρέου στις εκλογές του 2009, στο «Όπου υπήρχαν ενδείξεις περί ευθύνης βουλευτών, η βουλευτική τους ασυλία άρθηκε» του Βενιζέλου. Προφανώς στις περιπτώσεις της Αποστολάκη και του Τσουκάτου δεν συνέτρεχε λόγος άρσης της ασυλίας τους. Επιστροφή από το «Πρέπει να επαναδιαπραγματευθούμε το Μνημόνιο καθώς η υπάρχουσα πολιτική απέτυχε» του Σαμαρά προεκλογικά, στο «Θα τηρήσουμε το Μνημόνιο, τις δεσμεύσεις και τις υπογραφές μας στο ακέραιο» το βράδυ της 17ης Ιουνίου. Επιστροφή από το «Η Ελλάδα δεν κινδυνεύει με έξοδο από το Ευρώ», στο «Είναι στο χέρι της Ελλάδας το αν θα παραμείνει στο Ευρώ». Επιστροφή από το «Στα τσακίδια να πάνε τα δύο (πρώην) μεγάλα κόμματα», στο «Είναι η μόνη μας ελπίδα»… Κι εδώ ακριβώς έγκειται το πρόβλημα της Ελλάδας.
Είμαστε ο λαός ο οποίος γκρινιάζει επί 4 χρόνια για την κυβέρνησή του και στις εκλογές εκλέγει ξανά τους ίδιους επειδή «ξέρουν από πολιτική». Είναι αξιοθαύμαστο πώς διατηρούμε στη μνήμη μας ποιός δημιούργησε την Ακρόπολη, ποιός ήταν ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας, πόσες ρίγες έχει η ελληνική σημαία ή ακόμα τι φορούσε στα περσινά βραβεία MAD ο Σάκης Ρουβάς, αλλά ξεχνάμε με τεράστια ευκολία τα σκάνδαλα της SIEMENS, του χρηματιστηρίου, των υποβρυχίων, της Μονής Βατοπεδίου, του ροζ DVD κ.α σαν να μην μας αφορούν. Κι είμαι σίγουρος πως ενώ πριν λίγες μέρες ασκήσαμε το εκλογικό μας δικαίωμα, σε δύο μήνες το πολύ (μεσολαβεί Αύγουστος-διακοπές κ.λπ.) θα δούμε πάλι κόσμο να «αγανακτεί» στο Σύνταγμα, να φωνάζει «Κρεμάλα στους προδότες», ενώ ταυτόχρονα θα καταδικάζει τις «ψιλές» στην Κανέλλη από τον Κασιδιάρη και θα κατηγορεί τους πολιτικούς που ο ίδιος εξέλεξε ως «διεφθαρμένους κι ανεπαρκείς».
Και κάπου εδώ είναι που το μυαλό του ΕΛΛΗΝΑΡΑ παύει να διατηρεί έστω και τυπική σχέση με τη λογική. Ίσως φταίει το νεαρό της ηλικίας που δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να ψηφίζεις έναν πολιτικό με αντάλλαγμα μία θεσούλα και μόλις ο ίδιος πολιτικός πάρει κάποια χρήματα «κάτω από το τραπέζι» να τον κατηγορείς για διεφθαρμένο. Δηλαδή όταν του ζητούσες να παρακάμψει συνεντεύξεις, βιογραφικά, Α.Σ.Ε.Π. κ.λπ. τι ήταν; Το ακόμα πιο οξύμωρο είναι όταν κατηγορείς το Δημόσιο και τους δημοσίους υπαλλήλους ως «τεμπέληδες κι άχρηστους», αλλά είσαι ο ίδιος που λες: «Δεν τα παίρνει το κακόμοιρο τα γράμματα. Άντε κουτσά στραβά να βγάλει το Λύκειο, να κοιτάξουμε να το χώσουμε πουθενά στο Δημόσιο να παίρνει ένα μισθό»!
Είναι λοιπόν στη νοοτροπία του Έλληνα αυτή η πελατειακή σχέση με το κράτος. Είναι πλέον στο DNA μας να νιώθουμε ενοχές αν δεν δώσουμε στον παπά 20€ να μας κάνει ένα τρισάγιο ή αν δεν δώσουμε «φακελάκι» στο γιατρό για να «πάρουμε σειρά». Είναι στο αίμα μας όταν είμαστε στην τράπεζα να ψάχνουμε κάποιον γνωστό μας για να παρακάμψουμε τη σειρά ή να φοροδιαφεύγουμε επειδή «Όλοι αυτό κάνουν»…
Αν η Ελλάδα θέλει να βγει από το τούνελ της ύφεσης πρέπει να κάνει κάτι πολύ πιο δραστικό κι αποτελεσματικό από το να προχωρήσει σε απολύσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων κι ιδιωτικοποιήσεις. Πρέπει να αλλάξει τη νοοτροπία της! Μία νοοτροπία που έχει τις ρίζες της πολλά χρόνια πίσω, κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν κι ο καθένας κοιτάει πώς θα κερδίσει ατομικά περισσότερα. Φυσικά μία τέτοια διαδικασία θα είναι εξαιρετικά δύσκολη και χρονοβόρα (θα χρειαστούν τουλάχιστον 2-3 γενεές), αλλά είναι η μόνη βιώσιμη λύση αυτή τη στιγμή. Οφείλουμε να επενδύσουμε στην παιδεία μας για να βελτιωθούμε. Αυτή την παιδεία για την οποία υπερηφανευόμαστε τόσα χρόνια. Αυτή που γέννησε τη Δημοκρατία κι έδωσε τα φώτα του πολιτισμού σε όλο τον κόσμο. Όλα τ’ άλλα είναι ημίμετρα…
Έχουμε μπροστά μας λοιπόν μία δύσκολη απόφαση. Οι Έλληνες όμως ξέρουμε από δύσκολα. Ξέρω ότι αν αποφασίσουμε να ακολουθήσουμε το δρόμο που περιέγραψα στο τέλος θα τα καταφέρουμε. Η ιστορία μας βρίθει παραδειγμάτων που τα καταφέραμε σε αντίξοες συνθήκες. Δεν φοβάμαι λοιπόν ούτε το παρόν, ούτε το μέλλον της Ελλάδας, κι ας το περιγράφουν δυσοίωνο και σκοτεινό. Ένα πράγμα μόνο με φοβίζει… «Κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει…»
