ΠΟΙΟΣ θα είναι ο νέος πόλος της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα; Αυτό έχουν στο μυαλό τους όσοι εμπλέκονται στην υπόθεση των διερευνητικών εντολών.
ΕΝ αρχή ην το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου. Το ΠΑΣΟΚ είναι τρίτο και μάλιστα με ποσοστό μικρότερο από την εναρκτήρια επίδοση του 1974. Οπως εξήγησε ο Ευάγγελος Βενιζέλος...
στην προχθεσινή συζήτηση με τα κορυφαία στελέχη - που δεν κλείνουν πια ενδεκάδα - το ΠΑΣΟΚ είναι μικρό κόμμα, γιατί έτσι το θέλει η κοινωνία. Ο Βενιζέλος δεν θα να μπει σε κυβέρνηση όπου να μη μετέχουν τα κόμματα της Αριστεράς - ιδίως δε ο ΣΥΡΙΖΑ.
ΓΙΑ τον Φώτη Κουβέλη, που συναντήθηκε χθες με τον Αλέξη Τσίπρα, το πράγμα έχει αλλιώς. Η ΔΗΜΑΡ πήρε λίγο πάνω από 6% και εξέλεξε 19 βουλευτές. Το ΚΚΕ είναι δυόμισι μονάδες πιο πάνω, έχοντας συρρικνωθεί στο 8,5%, αλλά είναι σαφές ποιος έχει τη δυναμική: ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει γράψει 16,7%. Ο μειλίχιος Κουβέλης πρέπει λοιπόν «να καβαλήσει τον τίγρη», σύμφωνα με την ωραία αγγλοσαξονική έκφραση. Η παραδοχή είναι, ότι δεν μπορεί να τον δαμάσει, αλλά δεν θέλει και να γίνει μεσημεριανό γεύμα του αιλουροειδούς.
ΑΝ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη σβελτάδα του τίγρη, αυτό οφείλεται σε δύο λόγους.
Το μεγαλύτερο μέρος του κεντροαριστερού ακροατηρίου είναι, πρώτον, εξαγριωμένο με τις πολιτικές του Μνημονίου και, δεύτερον, ονειρεύεται μια άλλη κυβέρνηση. Μια διακυβέρνηση αριστερή που να σπάσει τα δεσμά της λιτότητας. Το σχετικό σύνθημα του Αλέξη έκανε θραύση. Και η διερευνητική εντολή έρχεται να το εικονογραφήσει.
Ο Κουβέλης δεν μπορεί λοιπόν να αρνηθεί την προοπτική μιας τέτοιας διακυβέρνησης. Γι' αυτό και είπε χθες «ναι» σε μια κυβέρνηση αριστερής συνεργασίας.
Ο πρόεδρος Φώτης δεν είχε τίποτε να χάσει. Την κυβέρνηση της Αριστεράς τη θέλουν και οι δικοί του ψηφοφόροι. Και είναι βέβαιο ότι δεν θα προκύψει αυτή τη φορά. Γιατί; Διότι ακόμη και να συναινούσε το ΚΚΕ, δεν βγαίνουν τα κουκιά. Μάλιστα η επίμονη άρνηση του Περισσού σημαίνει, ότι μπορεί να συνεχίσει να αιμορραγεί ψηφοφόρους που να ανταλλάξουν τον κομμουνιστικό δογματισμό με την ουτοπία μιας αριστερής διακυβέρνησης. Τα κουκιά δεν βγαίνουν ακόμη κι αν έμπαινε μέσα το ΠΑΣΟΚ. Χρειάζεται η ΝΔ - κάτι, βέβαια, που θα μετέτρεπε το εγχείρημα από αριστερή διακυβέρνηση σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Δεν είναι το ίδιο.
ΑΛΛΑ ο τίγρης τα 'χει φροντίσει όλα. Ο Τσίπρας ζητάει τη μάνα τους και τον πατέρα τους από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ - να πάρουν πίσω τις υπογραφές τους για το δεύτερο Μνημόνιο. Αυτό δεν είναι κάτι που γίνεται. Αρα η συζήτηση για κυβέρνηση της Αριστεράς κινείται στη σφαίρα της φαντασίας και δεν έχει έλθει σε επαφή με τη σκληρή επιφάνεια της πραγματικότητας.
Είναι ένα ωραίο προεκλογικό τρικ σε φάση που είναι σαφές - το γράφουν ακόμη και οι «Financial Times» από την Κυριακή το βράδυ - ότι πάμε φουλ για δεύτερες εκλογές, μάλλον στις 17 Ιουνίου. Τόσο ο Αλέξης όσο και ο Φώτης έχουν κάθε συμφέρον να κρατήσουν ζωντανά τα ένστικτα των ψηφοφόρων που τους ανέβασαν ψηλά στις 6 Μαΐου. Μετά βλέπουμε. Αλλωστε, αν μας φάει η δραχμή, μπορούμε να έχουμε ό,τι κυβέρνηση θέλουμε - ακόμη και της Αριστεράς.
