"Πιστεύω, ότι, όπως και στη Γαλλία και γενικότερα σ’ όλες τις χώρες της Ευρώπης, τα κόμματα που έχουν δεθεί βαθιά και έχουν υποστηρίξει τον Γαλλογερμανικό άξονα, τον λεγόμενο Μερκοζί, αυτή την «ορθοδοξία», με απόλυτη...
προτεραιότητα στην άμεση καταπολέμηση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, και με αυτονόητη συνέπεια την ύφεση της οικονομίας και την μαζική ανεργία, αυτά τα κόμματα επέλεξαν σε όλες τις χώρες την ίδια μοίρα: αποδοκιμάζονται παντού από τις λαϊκές ετυμηγορίες, απονομιμοποιούνται από την άσκηση της εξουσίας. Το αυτό πιστεύω ότι θα διαπιστωθεί και στην Ελλάδα". Ο Κώστας Βεργόπουλος, καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστημίου VIII του Παρισιού, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη με αφορμή τις εκλογές Γαλλίας και Ελλάδας.
Μνημόνιο δεν έχει γίνει μόνο στην Ελλάδα. Έχει γίνει και στην Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία, η Ιταλία κινείται επίσης σε πλαίσιο συμπεφωνημένου Μνημονίου, αλλά εκτός αυτού, παρόμοιες δεσμεύσεις έχουν αναληφθεί επίσης σε ολόκληρη την Ευρώπη και όχι μόνον στις οφειλέτριες χώρες, αλλά επίσης στις πιστώτριες, όπως στη Γερμανία. Δηλαδή, με τον «χρυσό κανόνα» των μηδενικών ελλειμμάτων, με τις περικοπές δημοσίων δαπανών και μισθών, η ύφεση στην Ευρωζώνη επεκτείνεται, βαθαίνει και αποτελεί πλέον τον κανόνα.
Αυτή αρνητική δυναμική είναι καταστροφική για την Ευρώπη και αποδοκιμάζεται σήμερα από την εμπιστοσύνη των λαών. Τα κόμματα που έχουν εμπλακεί σε αυτή την ιστορία, θα πληρώσουν φυσικά το τίμημα για τις επιλογές τους.
Για τις εκλογές της Γαλλίας τι προβλέπετε;
Κατ’ αρχάς, ο Σαρκοζί, που ήταν στον γερμανικό άξονα, αποδοκιμάσθηκε ευρύτατα, τόσο από την Αριστερά, όσο και από τη Δεξιά. Συγχρόνως βέβαια, ο Φρανσουά Ολάντ δεν εμπνέει εμπιστοσύνη για την μελλοντική συνέπεια του.
Όμως, άλλο η σημερινή ψήφος και άλλο η μελλοντική συνέπεια.
Ο κόσμος εκφράζεται σήμερα, κυρίως με την προσδοκία και ανεξαρτήτως της εμπιστοσύνης που έχει ή δεν έχει στον Ολάντ. Ανεξαρτήτως, αν θα τηρήσει ή δεν θα τηρήσει τις υποσχέσεις με τις οποίες προσέλκυσε τις ψήφους του. Η σημερινή διάθεση του κόσμου, ιδίως των λαϊκών τάξεων και του κόσμου της εργασίας είναι αντίθετη. Και όχι μόνον για τη χώρα του, αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη.
Η άκρα Δεξιά στη Γαλλία, οι Λεπενικοί, έχουν σύνθημα ακόμη πιο προωθημένο: Δεν ζητούν μόνο να αλλάξει η Ευρώπη, αλλά ζητούν να αποχωρήσει η Γαλλία από την Ευρώπη. Όπως και στις άλλες χώρες της Ευρώπης, πρώτη δύναμη που αξιώνει αποχώρηση είναι σήμερα παντού η άκρα Δεξιά, ακόμη και στη Γερμανία. Μόνο στην Ελλάδα, κάποια τμήματα της άκρας Αριστεράς διεκδικούν αυτό που ζητά η άκρα δεξιά στις υπόλοιπες χώρες.
Οι σοσιαλδημοκράτες, ο Μελανσόν, το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας και οι αντικαπιταλιστές σύμμαχοι τους δεν ζητούν να φύγουν από την Ευρώπη ούτε από το ευρώ, αλλά ζητούν η Ευρώπη και το κοινό νόμισμα της να υπάρξει πραγματικά με την συγκρότηση και λειτουργία των αντίστοιχων ευρωπαϊκών θεσμών, που επί του παρόντος δεν υπάρχουν ούτε στα χαρτιά.
Άλλο πράγμα το κοινό, ομοσπονδιακό νόμισμα και άλλο το αυτοκρατορικό και ιμπεριαλιστικό νόμισμα που είχε λειτουργήσει στις συνθήκες του Μεσοπολέμου με τις «νομισματικές ζώνες».
Βέβαια δεν βρίσκονται, ακριβώς, στην τραγική κατάσταση που είναι η Ελλάδα…
Δεν βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, αλλά βρίσκονται οπωσδήποτε στην αυτή τροχιά…
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει, ότι επειδή μπορεί να συμφωνούν σε κάποια πράγματα, συγκλίνουν ή ακόμη χειρότερα, ταυτίζονται και γενικά, σαν πολιτικές.
Εγώ επισημαίνω αυτό το γεγονός. Επίσης, αναπτύσσεται αυτή τη στιγμή όλο και εντονότερη Ευρωπαϊκή πίεση για απεμπλοκή από την λιτότητα και άνοιγμα στην ανάπτυξη. Μια σειρά από χώρες ζητούν να αλλάξει το Σύμφωνο περί μηδενικών ελλειμμάτων, προκειμένου να τεθεί η Ευρώπη σε αναπτυξιακή κατεύθυνση. Η Ισπανία, η Ιταλία, και η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Γαλλία: ομοιοπαθείς με την Ελλάδα χώρες.
Ενώ η ίδια η Ελλάδα, είναι απούσα από το παιχνίδι των πιέσεων.
Δεν πιέζει σε τίποτα, δεν εμφανίζει ούτε μία πρόταση δική της και δεν διακρίνεται για καμία ιδέα, για την οποία να αγωνίζεται σε αλληλεγγύη με τις άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.
Η ελληνική κυβέρνηση διακρίνεται από όλες τις άλλες για το ότι απλώς εκτελεί και δεν διεκδικεί απολύτως τίποτα. Δεν λέω ότι εάν διεκδικούσε θα επιτύγχανε κάτι, αλλά τουλάχιστον θα μαθαίναμε με ποιον είναι...
Πριν τις εκλογές μοιράζονται υποσχέσεις.
Μα ακριβώς οι δημοφιλείς υποσχέσεις μοιράζονται όταν γίνονται εκλογές. Άλλο ζήτημα το αν οι υποσχέσεις τηρούνται.
Μιλάνε για ανάπτυξη, αλλά τι θεωρεί ο καθένας ανάπτυξη, είναι άλλο ζήτημα.
Στην Ευρώπη, μιλάνε για ανάπτυξη, οργανωμένη σε Πανευρωπαϊκή κλίμακα. Αλλαγή πολιτικής του ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και των Ευρωπαϊκών θεσμών. Δεν μιλάνε μόνο για ανάπτυξη μιας μόνο χώρας. Δημιουργείται εκ των πραγμάτων ένα μέτωπο δυνάμεων και κυβερνήσεων που υπονομεύουν και αποδοκιμάζουν την Γερμανική πολιτική και από αυτό το μέτωπο, η Ελλάδα είναι απούσα!
Αυτό τι πιστεύετε ότι δείχνει;
Για να μην πω το χειρότερο… ότι είναι και σύμμαχος της Γερμανικής πολιτικής. Δεν ξέρω, αλλά δεν θα με εξέπληττε.
Αλλά και τα κόμματα που κατεβαίνουν για λογαριασμό τους στις ελληνικές εκλογές, δεν έχουν διακριθεί για κάποια ιδέα ή πρόταση δική τους, ούτε για τα γεγονός ότι υποστηρίζουν κάποια από τις ιδέες των ομοιοπαθών χωρών, ώστε να συντάσσονται κι αυτές στο μέτωπο των δυνάμεων που προσπαθούν να ανατρέψουν την πολιτική της κυρίας Μέρκελ.
Τον Φρανσουά Ολάντ αντιμετώπισαν ειρωνικά, όταν είπε, ότι θέλει να προσθέσει το σκέλος της ανάπτυξης και να επαναδιαπραγματευτεί το σύμφωνο μηδενικών ελλειμμάτων, ώστε να δοθεί περισσότερος χρόνος στις χώρες. Η Μέρκελ δεν δέχτηκε καν να συνομιλήσει μαζί του, γιατί έχει συνδέσει την τύχη της με τον Σαρκοζί. Αυτές τις μέρες, που βγαίνει πρώτος, έχουν ξαφνικά ανοίξει οι πόρτες στην Ευρώπη, και είναι καλοδεχούμενος παντού, από την Ιταλία, την Ισπανία αλλά και από την ίδια τη Γερμανία.
Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μαριο Ντράγκι , όπως και ο Γερμανός αντιπρόεδρος Γιοργκ Ασμουσεν παραδέχτηκαν την επείγουσα ανάγκη για ένα Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Ανάπτυξης, με βάση ευρωπαϊκές δαπάνες και επίκεντρο την καταπολέμηση της ανεργίας. Αυτό αποτελεί οπωσδήποτε επιτυχία του Φρανσουά Ολαντ. Δεν στέκει ένας άξονας, με μία μόνο χώρα. Αν η άλλη χώρα αποσταθεροποιηθεί ή αλλάξει κατεύθυνση, ο άξονας καταρρέει.
Και θα βγει στις εκλογές ο Ολάντ...
Έτσι φαίνεται. Όχι μόνο ότι θα βγει, αλλά επίσης ότι θα παίξει ρόλο για κάποια αλλαγή των ευρωπαϊκών δεδομένων, κυρίως σχετικά με την δοσολογία ανάμεσα σε λιτότητα και ανάπτυξη. Δεν μπορώ να προβλέψω μέχρι ποιού σημείου θα γίνει η νέα μοιρασιά και ανακατανομή. Πάντως, η ευρωπαϊκή ανεργία γιγαντώνεται και αυτό σημαίνει ότι αυτή θα έχει αναγκαστικά τον πρώτο λόγο στο νέο μείγμα οικονομικής πολιτικής.
Και αυτό τι σημαίνει και σε σχέση με τις εκλογές στην Ελλάδα;
Για την Ελλάδα, το κλίμα θα πρέπει να αλλάξει. Σε κάθε ευκαιρία, η χώρα μας μνημονεύεται ως υπόδειγμα καταστροφής, που όμως αποτελεί κατευθείαν προϊόν των επιλογών που της έχει επιβάλλει η Ευρώπη, αλλά και τις οποίες στη συνέχεια επιβάλλει και στον ίδιο τον εαυτό της. Ολόκληρη η Ευρωζώνη βαδίζει προς τα εκεί. Αυτό συνειδητοποιούν όλο και περισσότεροι άνθρωποι, και συνεπώς υπάρχει προσδοκία για κάτι διαφορετικό, ακόμη και για την Ελλάδα. Δεν ξέρω τι θα βγει.
Αλλά πιστεύω, ότι μια μεγάλη αλλαγή βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή.
Κάποιοι λένε: πρέπει να αλλάξει η Ευρώπη, να απορρίψει τον νεοφιλελευθερισμό. Συμφωνώ απολύτως φυσικά, αλλά πώς απορρίπτει κάποιος τον νεοφιλελευθερισμό; Άραγε θα πρέπει να βγει η κυρία Μέρκελ και να πει «ήμαρτον, έσφαλλα, αμάρτησα, γιατί είχα το Ευαγγέλιο του Νεοφιλελευθερισμού, που τώρα απορρίπτω»;
Αυτό δεν γίνεται ούτε έχει γίνει ποτέ. Γίνεται μόνον σταδιακά, παίρνοντας ένα μέτρο, ένα άλλο μέτρο, μέχρι κάποια μέρα συνειδητοποιήσουμε, ότι έχουμε αλλάξει ιδεολογικό πεδίο.
Και ο λόγος που θα γίνει αυτό δεν θα είναι επειδή έχει αλλάξει κάτι ιδεολογικά, αλλά επειδή ο Νεοφιλελευθερισμός έχει φέρει σε πλήρες αδιέξοδο και καταστροφή τόσο την Ευρώπη όσο και ολόκληρη την ανθρωπότητα. Βέβαια, από αυτό κάποιοι συνεχίζουν να αποκομίζουν οφέλη, όμως αυτά παραμένουν εφήμερα, δεν έχουν σταθερότητα, μέλλον ούτε προοπτική.
Άρα είμαστε σε μία μεταβατική φάση, που ήταν δεδομένο ότι θα φτάναμε, αφού μια κρίση προκαλεί πάντα αλλαγές αναγκαστικές.
Βέβαια, είμαστε σε μεταβατική φάση. Την οποία πληρώνουν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, τα λαϊκά στρώματα, με τρόπο εξοντωτικό, απαράδεκτο και αισχρό. Αυτό είναι αλήθεια. Και την πληρώνουν όλοι αυτοί όχι κατά πλειοψηφία, αλλά κατ’ αποκλειστικότητα. Αυτή είναι αισχρή κατάσταση.
Αλλά λέω, ότι εκτός αυτού, το σύστημα έχει μπλοκάρει και από παντού χάνει έδαφος. Η Παγκόσμια θέση της Ευρώπης συνεχώς υποχωρεί. Πράγμα που ζημιώνει και τους εταίρους, δημιουργεί παγκόσμιο πρόβλημα, για την Αμερική, για την Κίνα… για τη Βραζιλία. Οι τρίτες χώρες, θέλουν να βγει η Ευρώπη από την ύφεση για να μπορέσουν να κάνουν παιχνίδι μαζί της. Γιατί όσο αυτή βυθίζεται στην ύφεση, πληρώνουν και οι άλλοι τις συνέπειες. Δηλαδή, αυτό το θανατηφόρο παιχνίδι, στο οποίο έχουν εμπλέξει πρώτη από όλες τις χώρες την Ελλάδα και στη συνέχεια έχουν αυτοεμπλακεί και οι ίδιοι, είναι ένα ηλίθιο και αυτοκαταστροφικό παιχνίδι, το οποίο είναι και αιτία που επιδεινώνει σήμερα την παγκόσμια κρίση.
Οι παγκόσμιες κρίσεις στην ιστορία, έχουν κρατήσει κάποια χρόνια, ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα. Δεν βυθίζονται οι οικονομίες αιωνίως σε κρίση. Υπάρχει πάντα ένα μετά, μια έξοδος από την κρίση. Δηλαδή, μην θεωρούμε πως ότι είναι σε κρίση θα παραμείνει αιωνίως σε αυτήν.
Σήμερα, η μεγαλύτερη επιχείρηση της Γαλλίας ανακοίνωσε ότι κλείνει. Απειλούνται 20.000 θέσεις εργασίας και πολλές άλλες επιχειρήσεις είναι επίσης έτοιμες να κλείσουν. Είναι έτοιμες να κλείσουν και δεν το ανακοινώνουν για πολιτικούς λόγους, για να στηρίξουν τον Σαρκοζί. Γιατί αν το ανακοινώσουν, θα εξασφαλίσουν την ήττα στις εκλογές. Βεβαίως, και θα χάσουν τις εκλογές. Και θα κλείσουν. Δηλαδή, η ζημιά αναμένεται να είναι πολύ μεγάλη.
Κάποια μοντέλα οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, κλπ. φαίνεται να καταρρέουν.
Ασφαλώς. Το μοντέλο του Μάαστριχ και το μοντέλο του Συμφώνου Σταθερότητας, είναι υποδείγματα που έχουν χρεοκοπήσει και δεν έχουν μέλλον. Αφού έχουν χρεοκοπήσει, γιατί να προεξοφλούμε ότι δεν θα αλλάξουν; Αφού έχουν οδηγηθεί σε αδιέξοδο, για να θεωρούμε ότι θα διαιωνίζονται;
Βέβαια, ο λαϊκός παράγων παίζει μεγάλο και καθοριστικό ρόλο, επισπεύδει τις αλλαγές. Όσο πιο πολύ αναπτύσσεται ένα λαϊκό κίνημα, έστω και με την ψήφο, αλλά και γενικότερα, με απεργίες, με συγκεντρώσεις, με κοινωνικά γεγονότα – σύντομα έχουμε την Πρωτομαγιά- οι πιέσεις αυτές βοηθάνε στο να αλλάξει κάτι.
Αφενός είναι η αποτυχία του Νεοφιλελεύθερου μοντέλου και αφετέρου είναι οι μαζικές αντιδράσεις των θυμάτων του μοντέλου, από τον κόσμο της εργασίας. Αυτά τα δύο είναι οι μηχανισμοί που κάνουν να αλλάζουν τα πολιτικά και οικονομικά συστήματα.
Δεν είναι ότι μια μέρα αλλάζει ξαφνικά η ιδεολογία, πετά το Ευαγγέλιο του Χριστού και βάζει στη θέση του το Κοράνι.
Δεν γίνεται έτσι. Η Αγγλία με τον Νεοφιλελεύθερο πρωθυπουργό Ντεηβιντ Κάμερον πέφτει σήμερα και πάλι σε νέα κρίση, ακόμη βαθύτερη από την προηγούμενη, ακολουθώντας την αυτή την ηλίθια πολιτική της περικοπής της δημόσιας δαπάνης, ακριβώς την στιγμή που χρειάζεται κατεπειγόντως αυτή να αυξηθεί προκειμένου να αναπληρώσει την ιδιωτική που υστερεί.
Η Αμερική έχει γλυτώσει από τον φαύλο κύκλο των περικοπών και της ύφεσης, χάριν του γεγονότος ότι ο Ομπάμα ακολουθεί όχι δογματική, αλλά πραγματιστική πολιτική και έχει θέσει ως πρωταρχικό στόχο του την αύξηση της απασχόλησης, έστω και με επέκταση της δημόσιας δαπάνης.
Το ταπεινό ζήτημα της απασχόλησης των ανθρώπων είναι το πρόβλημα κλειδί για την οικονομία.
Πολλοί το περιφρονούν, και απορρίπτουν την ιδέα, ότι ο δείκτης υγείας της οικονομίας είναι πάντα ο δείκτης απασχόλησης. Ωστόσο, αυτή είναι η αλήθεια και αυτό διδάσκει η οικονομική ιστορία.
Το ύψος της απασχόλησης αποτελεί σε κάθε περίπτωση τον δείκτη υγείας της οικονομίας και το ύψος της ανεργίας είναι ο δείκτης της ασθενείας της.
Για να φτιάξει λοιπόν η οικονομία της Ελλάδας, τι θα πρέπει κατά τη γνώμη σας να ψηφίσουν οι Έλληνες;
Δεν θα πω τι πρέπει, αλλά θα πω τι προβλέπω.
Προβλέπω, ότι θα πάρουν μεγάλη δύναμη όλα τα κόμματα που έχουν αντιταχθεί στο Μνημόνιο - για να το πω απλά. Αντιθέτως τα κόμματα του γαλλογερμανικού άξονα που έχουν συγκυβερνήσει, θα καταψηφιστούν. Και συνεπώς, θα τεθεί ακόμη πιο δραματικά και από ελληνικής πλευράς το ζήτημα της αλλαγής της οικονομικής πολιτικής.
Και όχι μόνο οικονομικής αλλά και κοινωνικού υποδείγματος.
Δεν είναι δυνατόν, να κλείνουν νοσοκομεία, σχολεία, κέντρα υγείας, με πρόσχημα ότι δεν έχουμε λεφτά… Αυτό πια είναι παραπάνω από οικονομικό πρόβλημα. Δεν είναι πρόβλημα οικονομικού μοντέλου, αλλά συνιστά κοινωνικό έγκλημα.
Δεν είναι δυνατόν να επιρρίπτεται σε αυτούς τους τομείς το κόστος της οικονομικής κρίσης και αυτό με καμία οικονομία και με καμία θεωρία.
Καμία οικονομία δεν μπορεί να δικαιολογήσει αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα. Ούτε και το φιλελεύθερο σύστημα. Ακόμα και οι φιλελεύθεροι που τα έχουν συνδέσει όλα με την αγορά…
Διότι, η Παιδεία και η Υγεία και οι Δημόσιες Υπηρεσίες, τα Δημόσια αγαθά δεν είναι δυνατόν ούτε να συνδέονται με την αγορά ούτε να λειτουργούν ως μεταβλητές προσαρμογής του οικονομικού συστήματος.
Είναι διαχρονικά κοινωνικά αγαθά, κατακτημένα με αγώνες και σηματοδοτούν όχι μόνο τον χαρακτήρα της οικονομίας, αλλά επίσης και κυρίως ένα κοινωνικό σύστημα, έναν τρόπο ζωής, ο οποίος είναι αδιαπραγμάτευτος υπό οιεσδήποτε οικονομικές συνθήκες! Η λύση, κάθε φορά, θα πρέπει να αναζητείται πέρα από αυτά και όχι μέσα από αυτά.
Θα πρέπει, δηλαδή, για να το πω με απλά λόγια, η οικονομία να προσαρμόζεται στην κοινωνία, και όχι η κοινωνία την οικονομία. Η οικονομία είναι ευέλικτη και οφείλει να προσαρμόζεται, ενώ η κοινωνία παραμένει σταθερή και δυσμετάβλητη.
Έτσι έχει γίνει σε όλες τις χώρες του κόσμου, γιατί άραγε στην Ελλάδα να επιχειρείται σήμερα το αντίστροφο;
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας είναι όχι μόνον αντι-ιστορικό, χωρίς ιστορικό προηγούμενο, αλλά επίσης ανέφικτο και αυτοκαταστροφικό.
Τέλος, σχετικά με το πρόσφατο άρθρο του συντηρητικού βρετανικού περιοδικού Εκόνομιστ εναντίον του Ολάντ, τι έχετε να πείτε;
Το αρθρο αυτο ειναι θλιβερο: καταδικαζει τον Γαλλο υποψηφιο προεδρο, με το επιχειρημα οτι τασσεται εναντιον των «μεταρρυθμισεων» στη Γαλλια και στην Ευρωπη. Ωστοσο, ο ορος «μεταρρυθμισεις» ειναι πονηρος: υπονοουνται με αυτον οι νεοφιλελευθερες απορρυθμισεις, ιδιωτικοποιησεις κοινωνικων και δημοσιων αγαθων, πληρης παραδοση της οικονομιας και κοινωνιας στις αγορες. Σε αυτο, πραγματι ο Ολαντ υστερει και μαλιστα εχει δηλωσει οτι αντιτιθεται, οπως και η μεγαλη πλειοψηφια του γαλλικου και των ευρωπαικων λαων.
Εξ αλλου, αυτη ακριβως η πολιτικη εφαρμοζεται με ευλαβεια μεχρι σημερα και ειναι υπευθυνη για την σημερινη κριση, ανεργια, οικονομικο και κοινωνικο αδιεξοδο. Καποιος πρεπει να πληρωσει το τιμημα για τις εσφαλμενες και καταστροφικες επιλογες, που επι πλεον επιβληθηκαν παντα με αντιδημοκρατικο τροπο, απο «διευθυντηρια» και «χρηματιστικα σοβιετ», συμφωνα με την εκφραση του Ζοζεφ Βογκελ, εναντια στη βουληση των λαων. Ο Ντεηβιντ Καμερον, εκλεκτος του Εκονομιστ στη Βρετανια και προαγωγος ολων των νεοφιλελευθερων «μεταρρυθμισεων», δεν εχει πετυχει μεχρι σημερα στη χωρα του παρα μονον υποτροπη της κρισης και ακομη βαθυτερο αδιεξοδο. Το «δημοφιλες» βρετανικο περιοδικο αποδεικνυεται «μαυρο πτηνο της συμφορας», που συγχρωτιζεται και κρωζει μαζι με τα υπολοιπα κορακια των χρηματιστηριων, των τραπεζων και του μεγαλου χρηματος.-
kvergo@gmail.com
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
