Του Ρούσου Βρανά
Ο φόβος για την άνοδο των ακροδεξιών δυνάμεων ήταν, πριν ακόμη ξεσπάσει η κρίση, μάλλον αδικαιολόγητος.
Μετά την κρίση επανεμφανίζονται ενισχυμένες είτε από τη νομιμοποίησή τους με συγκυβερνήσεις για τη διαχείριση αυτής της κρίσης, είτε από την ένταση των αντιλαϊκών...
πολιτικών.
Η ψήφος στη Μαρίν Λεπέν αντανακλά τη βαθιά κοινωνική κρίση στη Γαλλία και τις αντιδραστικές πολιτικές που εφάρμοσαν απαράλλαχτα και τα δύο κόμματα εξουσίας. Οι περισσότερες ψήφοι της προήλθαν από το Πα-ντε-Καλέ και άλλες περιοχές που μαστίζονται από την υψηλότερη ανεργία. Οπως ο μεσογειακός Νότος, αυτές οι περιοχές αποτελούσαν άλλοτε το προπύργιο του Σοσιαλιστικού και του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Η άνοδος του Εθνικού Μετώπου άρχισε το 1983, όταν ο Σοσιαλιστής πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν και η κυβέρνησή του επέβαλαν άγρια μέτρα λιτότητας στους εργαζομένους. Εκοψαν τις κοινωνικές δαπάνες και κατέστρεψαν το μεγαλύτερο μέρος των ανθρακωρυχείων, της υφαντουργίας και της χαλυβουργίας της περιοχής. Το τελευταίο ανθρακωρυχείο στο Πα-ντε-Καλέ έβαλε λουκέτο το 1990, επισημαίνουν οι Αλεξ Λαντίρ και Γιόχανς Στερν στο «Γουέρλντ Σόσιαλιστ».
Η εκλογική άνοδος του Εθνικού Μετώπου δεν αντανακλά μόνο την κοινωνική κρίση, στην οποία είναι σήμερα βυθισμένος ο γαλλικός λαός, αλλά και τη δεξιά μετατόπιση ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Ετσι μπορεί η Μαρίν Λεπέν να παρουσιάζει το ακροδεξιό και ρατσιστικό Εθνικό Μέτωπο σαν ένα αναπόσπαστο και καθωσπρέπει μέρος αυτού του συστήματος. Σύμφωνα με δημοσκόπηση της BVA που έγινε τον περασμένο μήνα, το 52% των Γάλλων θεωρεί το Εθνικό Μέτωπο σαν «ένα κόμμα όπως όλα τα άλλα». Αυτό το ποσοστό ήταν ιδιαίτερα αυξημένο (63%) στα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού.
Ακροδεξιές παρατάξεις συγκυβερνούν ή συγκυβέρνησαν στην Ευρώπη, αποκτώντας έτσι νομιμοποίηση είτε σε εθνικό είτε σε τοπικό επίπεδο (Ολλανδία, Βρετανία, Ανατολική Γερμανία και αλλού). Συνήθως, επωφελούνται από τη χαμηλή συμμετοχή στις εκλογές. Αλλά και από την παρακμή της σοσιαλδημοκρατίας, που εδώ και πολλά χρόνια ηγείται των επιθέσεων εναντίον των εργαζομένων (χωρίς να μένει ατιμώρητη γι' αυτό).
Στον Μεσοπόλεμο, τον Ιούλιο του 1934, το περιοδικό «Φόρτσουν» εξηγούσε στους ανυποψίαστους αμερικανούς αναγνώστες του, πως «ο κορπορατισμός είναι η πεμπτουσία της φασιστικής αντίληψης περί κράτους», ένα σύστημα, δηλαδή, όπου οι καπιταλιστές είναι συνδεδεμένοι με το κράτος μέσω των οργανώσεών τους, που αποτελούν κι αυτές μέρος του.
Εβδομήντα χρόνια αργότερα, ο καναδός συγγραφέας Τζον Ράλστον Σολ έγραφε στο βιβλίο του «Πολιτισμός χωρίς συνείδηση», πως στις δυτικές κοινωνίες η αληθινή εξουσία ανήκει σε ένα τέτοιο σύστημα: «Ζούμε σε μια κοινωνία με επιφανειακές αξιώσεις δημοκρατίας, όπου οι σημαντικές αποφάσεις δεν λαμβάνονται με τη συμμετοχή του πολίτη αλλά με διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε ομάδες συμφερόντων. Η μέριμνα για το κοινό καλό έχει περιοριστεί στο ελάχιστο και οι κυβερνήσεις και οι μάνατζέρ τους θεώρησαν καλό, να περιοριστούν σε διαμεσολαβητές συμφερόντων».
Δηµοκρατία; Φασισμός; Ας μην παίζουμε με ονόματα.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
