Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Ακόμη και τα αγάλματα δάκρυσαν.
Οταν, λέει, άρχισαν οι ελληνικές μουσικές στην πλατεία του Τροκαντερό στο Παρίσι, «υπό το βλέμμα των αγαλμάτων», όπως ανέφερε το ρεπορτάζ, όλοι, μα όλοι, φώναζαν «είμαστε Ελληνες».
Πόσοι ήταν αυτοί οι «όλοι» δεν έχει και τόση...
σημασία.
Σημασία έχει, ότι ήσαν όλοι.
Διότι, ως γνωστόν, ο κόσμος χωρίζεται σε φιλέλληνες και ανθέλληνες - κάπου ανάμεσά τους είμαστε κι εμείς, οι Ελληνες. Και αυτή είναι η βασική διαφορά ανάμεσα στους Ελληνες και τους Πορτογάλους, για παράδειγμα. Διότι, απ' ό,τι ξέρω, στον κόσμο τούτο δεν υπάρχουν φιλοπορτογάλοι και αντιπορτογάλοι, ενώ έλληνες και ανθέλληνες ξεφυτρώνουν ακόμη και στις πιο απίθανες γωνιές της οικουμένης.
Συγκινητικό; Δεν χωράει αμφιβολία.
Οταν δεν έχεις να πληρώσεις το χαράτσι της ΔΕΗ και αντιλαμβάνεσαι πως, εκτός από τον κ. Φωτόπουλο, δεν θέλει να το πληρώσεις ούτε ο Γερμανός από το Βερολίνο, κι ας μην τον ρωτάει κανείς, αν μη τι άλλο δεν αισθάνεσαι και τόσο μόνος όταν περιμένεις στην ουρά.
Το ελληνόμετρο έχει και αυτό προσαρμοστεί στις συνθήκες της κρίσης.
Μιλάμε για τους δύο ιταλούς δημάρχους που πρόσφεραν τον μισθό τους για να μας βοηθήσουν, αλλά ξεχνάμε τους μερικούς εκατοντάδες άλλους που απλώς αδιαφόρησαν.
Βλέπουμε στις οθόνες μας μερικούς Γάλλους που φωνάζουν «είμαστε Eλληνες», αλλά δεν βλέπουμε τα μερικά εκατομμύρια που δεν λένε τίποτε.
Ομως, ας μη μεμψιμοιρούμε, και στη μάχη του Πέτα έπεσαν ορισμένοι μόνον επίλεκτοι Ευρωπαίοι, που είχαν έρθει μέχρι τα μέρη μας για να βοηθήσουν τους επαναστατημένους Ελληνες.
Γιατί τα λέω αυτά;
Διότι πιστεύω, ότι αν υπάρχει ένας τρόπος για να ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας απέναντι στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, αυτός δεν περνάει από τις σπασμωδικές κινήσεις ενθουσιασμού τού «Είμαστε όλοι Ελληνες». Απόδειξη: πριν από δύο εβδομάδες οι συγκεντρώσεις συμπαράστασης έγιναν πρωτοσέλιδα και δύο εβδομάδες μετά όλοι μιλούν για το PSI, λιγότερο ή περισσότερο φιλέλληνες με ολίγη από ανθέλληνες.
Δυστυχής παρηγορία, ή απλώς πίστη σε κάποιο θαύμα που την τελευταία στιγμή θα μας γλιτώσει από την καταστροφή σε πείσμα της πραγματικότητας;
Διότι έτσι είναι τα θαύματα. Ρεζιλεύουν μια φορά στα τόσα την πραγματικότητα, η οποία έχει την κακή συνήθεια να τα ρεζιλεύει συστηματικά.
Κι όμως η κατάσταση είναι αναστρέψιμη. Κι όμως πολλά μπορούν να ειπωθούν και ακόμη περισσότερα να γίνουν για να διαψεύσουμε όσους, κι αν δεν μας θέλουν εκτός Ευρώπης, μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε οι κακοί μαθητές δασκάλων που και οι ίδιοι έχουν αποδειχθεί τραγικά ανεπαρκείς.
Αρκεί να πάψουμε να βαυκαλιζόμαστε με την άσφαιρη συμπαράσταση ορισμένων, οι οποίοι γλείφουν τις πληγές της τραυματισμένης μας αυταρέσκειας.
Και να θυμόμαστε, πως η Ευρώπη δεν ανήκει ούτε στην κ. Μέρκελ ούτε στον κ. Σαρκοζί.
Η Ευρώπη ανήκει στον πολιτισμό της κι εμείς, ως Ελληνες, είμαστε ένα από τα κύτταρά του.
Αρκεί, με άλλα λόγια, να καλλιεργήσουμε τη δική μας σοβαρότητα.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
