Συμβάσεις που δεν έχουν τεθεί σε ισχύ, ένα κράτος πρόνοιας που συρρικνώνεται, ανεπαρκές υπόβαθρο υποδομών και ελλιπές σύστημα στελέχωσης στον τομέα της παιδικής προστασίας και υποστήριξης παιδιών και οικογενειών, βρίσκονται πλαισιωμένα από μια ατομικιστική κοινωνία που δεν έχει χώρο για τα παιδιά της. Και δεν εκθέτουμε όλα τα παραπάνω, μόνο λόγω της σημερινής Παγκόσμιας Ημέρας του Παιδιού. Τα προβλήματα....
είναι εδώ, τα βλέπουμε καθημερινά. Οι ημέρες απλά είναι η αφορμή. Η αφορμή για να αναλογιστούμε ότι παιδιά κακοποιούνται σωματικά και ψυχικά μέσα στην ίδια την οικογένεια, ότι η σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων δεν είναι απλά τρεις λέξεις που ηχούν κακόηχα στα αυτιά μας, ότι η παιδική πορνογραφία και ο σεξουαλικός τουρισμός παιδιών δεν αφορά κάποιον άλλον εκτός από τον καθένα μας.
της Ξένιας Σακελλάρη
Ενδοοικογενειακή βία και σεξουαλική κακοποίηση
Σύμφωνα με στοιχεία ερευνών του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού, κάθε χρόνο στην Ελλάδα 5.000-10.000 παιδιά προσχολικής ηλικίας υφίστανται κακοποίηση ή παραμέληση από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Όσον αφορά στο θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών εντός ιδρυμάτων όπου μπορεί να διαμένουν, παρότι δεν υπάρχουν καταγεγραμμένα στοιχεία, το φαινόμενο αυτό υφίσταται. Η σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών εντός των ιδρυμάτων συνήθως ασκείται από τα μεγαλύτερα προς τα μικρότερα παιδιά, από το προσωπικό του ιδρύματος, είτε από τρίτους που έχουν πρόσβαση στο χώρο των ιδρυμάτων και στα παιδιά που διαμένουν σε αυτά.
Η απουσία επακριβούς εικόνας για την κακοποίηση παιδιών που διαμένουν σε ιδρύματα οφείλεται αφενός, στην έλλειψη ερευνών που θα παρουσίαζαν την υφιστάμενη κατάσταση, τα αίτιά της και προτάσεις για την ανατροπή της και αφετέρου στην ανυπαρξία ενιαίου συστήματος καταγραφής περιστατικών κακοποίησης ανηλίκων. Το πρόβλημα εστιάζεται στη δυσκολία να δοθεί άδεια από τους αρμόδιους φορείς για τη διεξαγωγή μιας τέτοιας έρευνας, ενώ από την άλλη φαίνεται πως υπάρχουν αντιστάσεις και από τα ίδια τα ιδρύματα. Η ίδια δυσκολία αναδεικνύεται ανάγλυφα και στα ήδη υπάρχοντα στατιστικά στοιχεία που διαφέρουν μεταξύ τους, ανάλογα με το φορέα που προχωρά στην καταγραφή περιστατικών και στη συνέχεια στην ποσοτικοποίησή τους.
Όσον αφορά το βιασμό,για παράδειγμα, τα στατιστικά που διατηρεί η Ελληνική Αστυνομία από το 2001 έως το 2008 κυμαίνονται, κάθε χρόνο, από 44 έως 67 περιστατικά, ενώ η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία για το ίδιο θέμα από το 1999 έως το 2006, αναφέρει μηδενικό αριθμό περιστατικών.
Το «Χαμόγελο του Παιδιού» δημοσιεύοντας τα στατιστικά στοιχεία της γραμμής, με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού, παρουσιάζει ως το μεγαλύτερο ποσοστό αυτό της παιδικής κακοποίησης (48%) που αφορά σε παραμέληση παιδιών, ενώ το 44% αφορά σε άσκηση σωματικής βίας. Στη συνέχεια ακολουθούν, η σεξουαλική κακοποίηση παιδιού (3%), η εξώθηση σε επαιτεία (3%), η ψυχολογική - συναισθηματική κακοποίηση (2%) και η παραμέληση - εγκατάλειψη (1%). Θύτες των περιστατικών είναι σε ποσοστό 39% και οι δύο γονείς, σε ποσοστό 38% μόνον η μητέρα, σε ποσοστό 17% ο πατέρας και σε 6% άλλο πρόσωπο.
Η παραπάνω δυσαρμονία των στατιστικών αποτελεσμάτων γίνεται πιο κατανοητή αν αναλογιστεί κανείς ότι ελάχιστα περιστατικά κακοποίησης καταγγέλλονται και όταν αυτά καταγγελθούν δεν υπάρχει ένας ενιαίος και οργανωμένος τρόπος καταγραφής τους, με συνέπεια να μην υπάρχει μία βάση δεδομένων για όλη την Ελλάδα, αλλά σποραδικά δεδομένα από διάφορους φορείς.
Τα παιδιά μπορούν να υποβληθούν σε ενδοοικογενειακή βία με δύο βασικούς τρόπους: είτε βλέποντας τους γονείς να εξασκούν βία ο ένας πάνω στον άλλο είτε βιώνοντας σωματικά ή ψυχικά τη βία μέσα από την τιμωρία υπερβολικού.
Τέτοιου είδους βιώματα είναι πολύ πιθανόν, σύμφωνα με επιστήμονες, να σημαδέψουν το παιδί για το υπόλοιπο της ζωής του εμπλέκοντάς τα σε καταστάσεις βίας μέσα στις δικές τους σχέσεις ή μέσα στη δική τους οικογένεια μελλοντικά.
Η γλώσσα των αριθμών σε παγκόσμια κλίμακα
Σύμφωνα με τη Unicef:
-100 εκατομμύρια παιδιά, κυρίως γένους θηλυκού, στερούνται βασική εκπαίδευση
- 22 εκατομμύρια βρέφη στερούνται εμβολιασμό.
- 4 εκατομμύρια νεογέννητα σε όλο τον κόσμο πεθαίνουν κατά τον πρώτο μήνα της ζωής τους.
-9 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν πριν το πέμπτο έτος της ηλικίας τους.
- 4 εκατομμύρια παιδιά κάτω των πέντε ετών πεθαίνουν κάθε χρόνο από διάρροια, ελονοσία ή πνευμονία.
- Πάνω από 22.500 παιδιά την ημέρα χάνουν τη ζωή τους από αιτίες που μπορούν να προληφθούν, όπως έλλειψη εμβολίων, χρήση ακάθαρτου νερού, έλλειψη τροφής ή κακή διατροφή.
- 2 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 15 ετών είναι φορείς του AIDS.
- 500 εκατομμύρια παιδιά είναι άμεσα ή έμμεσα θύματα βίας.
- 140 εκατομμύρια παιδιά κάτω των πέντε ετών είναι υποσσιτισμένα.
- 27 εκατομμύρια παιδιά αναγκάζονται να μεταναστεύσουν, ακολουθώντας τους γονείς τους.
-1,2 εκατομμύρια παιδιά κάθε χρόνο πέφτουν θύματα παράνομης στρατολόγησης, εμπορίου,απαγωγής για πορνεία ή αφαίρεση οργάνων.
- Ακόμη και στον αναπτυγμένο δυτικό κόσμο, το 19% των παιδιών ζουν σε συνθήκες κοντά στα όρια της φτώχειας.
- 3.500 παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο στην Ευρώπη από κακοποίηση.
-158 εκατομμύρια παιδιά, ηλικίας 5-14 ετών, εργάζονται συχνά σε σκληρές και απαράδεκτες συνθήκες.
Τα παραπάνω νούμερα αυξάνονται κατακόρυφα σε ετήσια βάση, τη στιγμή που η Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού έχει επικυρωθεί από το σύνολο σχεδόν των χωρών της ανθρωπότητας και θέτει τα ελάχιστα επίπεδα, κάτω από τα οποία καμιά χώρα δεν πρέπει να πέφτει.
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
